ELO Naghatid ng Hindi Malilimutang Karahasang Musikang Puno ng Nostalgia sa Dallas

pinagmulan ng imahe：https://www.dallasobserver.com/music/review-dallas-jeff-lynnes-electric-light-orchestra-concert-american-airlines-20863255

Isang masiglang gabi ang pinagsaluhan ng mga tagahanga ng Electric Light Orchestra (ELO) sa American Airlines Center noong Biyernes nang gabi, kung saan tinawag ang kanilang tour na “Over and Out.”

Para sa mga tagahanga ng ELO, ang pagdalo sa concert na ito ay tila isang napakaimportanteng kaganapan na hindi dapat palagpasin.

Ang masiglang suporta ng mga tagahanga ay ramdam na ramdam, mula sa pagsisimula ng palabas, kasama na ang pagsuporta ng opening band na Rooney.

Si Robert Schwartzman, ang frontman ng Rooney at anak na lalaki ng aktres na si Talia Shire at kapatid ni Jason Schwartzman, ay nagbigay ng isang 45-minutong set na puno ng jangly power-pop.

“Ikwe-wow kami na makasama siya sa entablado. Ito ay isang pangarap na natupad,” wika ni Schwartzman.

Sa kanyang pagganap, inalmahan niya ang isang indie anthem na “When Did Your Heart Go Missing,” isang kantang hindi umabot sa taas ng hitong mga tugtugin ng ELO.

Ngunit kahit na hindi ito umabot sa antas ng mga klasikal na kanta ni Lynne, ang mga tagahanga ay nag-enjoy pa rin sa kanilang presensya sa American Airlines Center, anuman kung ito ang huli nilang pagkakataon na makitang live ang ELO dito sa Dallas.

Si Jeff Lynne, ang nag-iisang natitirang miyembro ng ELO, ay may kakaibang presensya na tila isang espiritu sa kanyang mundo, palaging nag-iingat ng kaunting misteryo bilang isang frontman.

Suot ang itim na blazer at jeans, at may kasamang nakakaengganyong salamin, siya ay pumasok sa entablado at sinimulan ang kanyang set sa “One More Time” mula sa huling album ng banda, na inilabas noong 2019.

Ang mga liriko ng kanta ay nagpapakita ng mensahe ng pagbigay lahat ng kanilang makakaya, na tila tugma sa tema ng kanilang tour.

Sa kabila ng simpleng banter ni Lynne, ang kanyang mga talento bilang musikero at ang mga visual na pagpapakita sa entablado ay nagbigay ng higit pa sa sapat na kasiyahan sa mga tagahanga.

Simula nang sumabog ang mga lasers mula sa entablado, ang mga tagahanga ay nag-enjoy na sa mga tunog at vibes ng ELO.

Sa kanilang pagganap ng “Evil Woman,” isang AI na babaeng tao na sumasayaw sa mga apoy ang nagbigay-buhay, habang lumalayo ang mga technicolor mushroom sa pag-alalay ng “Strange Magic.”

Si Lynne, na kinilala bilang arkitekto ng kaniyang natatanging pagsasanib ng klasikal, prog rock, pop, at disco, ay matikas na nagdala sa kanyang mga bihasang kasamahan.

Kabilang dito si Donavan Hepburn, ang powerhouse drummer, at si Mike Stevens, ang musical director at guitarist.

Nakilala rin ang background vocalist na si Iain Hornal, na siyang umangat sa mga pagkakataong kinakailangan ni Lynne ng pahinga sa pag-awit.

Bago pa man simulan ni Lynne ang mga opening bars ng “Evil Woman,” malinaw na ang kanyang banda ay nandiyan upang maghatid ng mga hit na tunog na kasing kakulay ng mga vinyl records mula sa nakaraan.

Dumayo ang banda sa mga mas malalalim na kanta mula sa kanilang catalog tulad ng “Showdown,” “Last Train to London,” at “Believe Me Now.”

Ang halo-halong genre ng mga kanta ni Lynne ang nagbigay sa ELO ng mga espesyal na halaga, na kung saan ang kanilang musika ay nakakaengganyo sa lahat.

Ang kanilang ganitong kakayahan ay nananatiling natatangi at hindi natutumbasan ng mga artist ngayon na tila mabilis na nag-adapt sa kanilang mga genre.

Mula sa kanilang nostalgic melodies tulad ng “Do Ya” at “Living Thing” para sa mga Boomers, hanggang sa mga masiglang tunes na “Don’t Bring Me Down” at “All Over the World” para sa Gen X, ang ELO ay talagang may taglay na patutunguhang emosyonal.

Tulad ng nabanggit, bawat isa sa mga tagahanga ay hindi nakapigil na sumabay sa mga ilaw ng iPhone na sabay-sabay na nagliliyab nang awitin na “Can’t Get It Out of My Head,” na bumabawi sa mga visual na epekto ng kanilang show.

Nang tapusin ng banda ang kanilang set sa masiglang “Mr. Blue Sky” bilang kanilang tanging encore, lumantad ang katotohanan na kahit na ang ELO ay malapit nang tumigil sa kanilang mga puno-musika, nagawa nilang bigyan ang kanilang mga tagahanga sa Dallas ng magandang alaala at karanasan.

Ang concert na ito ay hindi lamang isang musikal na pagsasama-sama kundi isang pagdiriwang ng mga awitin at emosyon na nagtatahi sa bawat henerasyon.

Inaasahang marami ang maghihintay sa nalalapit na mga posibilidad ng pag-ulan ng mga nakakaanyayang musika mula sa ELO kahit sa kanilang mga hinaharap na balak.