Mga taong nakaupo sa mga bangketa sa San Diego ay iwasang manginginig.

pinagmulan ng imahe：https://www.sandiegoreader.com/news/2023/dec/16/archives-san-diego-sidewalk-sitters-keep-shivering/

Batay sa artikulong ito ng San Diego Reader: “Archives: San Diego Sidewalk Sitters, Patuloy na Nangungu-kumpuni ang mga nagyeyelo,” ipinapakita ng haba-buhay na pagsubaybay ng mga mamamahayag sa mga natatanging kwento ng mga tao sa Kanlurang Pampang ng Amerika.

Sa panahon ng malamig na temperatura, patuloy ang pagwawalis at pagbabalot ng mga taong naninirahan sa mga bangketa ng San Diego. Sa tuwing sisikat ang araw, sila ay nagbabalatkayo ng kumot, inihahanda ang kanilang mga takip-uli, at sinusubukan ang kanilang pinakamahusay na lambing para sa malaswang tempong ito. Ngunit sa kabila ng kanilang pagsisikap, palaging naghihintay ang malalim na anino ng epidemic ng pagkapabaya at kawalan ng pag-asa.

Ang mga pagkakataon para sa malaswang panahon ay tila tulad ng isang demonyong gumagapang sa pamamagitan ng mga kahong ipinangako bawat taon, tinutukoy ang isang kahulugan ng muling pagkabuhay para sa maraming naglalakbay na nasa paligid, ngunit nag-iiba sa katotohanan na tanging iilan lamang sa mga ito ang nabunyag.

Sa mga bangketa, malayong iba ang kanilang mga kuwento sa mga alok ng kaluluwa. Ang ilan ay nababahala sa mga tunggalian sa pagitan ng mga awtoridad at mga residente, kung saan ang pagbabalat ay ginagamit bilang kagamitan upang isagawa ang kanilang mga kanlungan; samantalang ang iba ay nalunod sa kawalang-trabajo, nalilito at nawawalan ng lugar na mapagkukunan.

Isang pangyayari ng kahit ano man ay ang tumagaktak ng damdamin ng mga taong ito sa polarized na lungsod ng San Diego, na nalilipat mula sa pagiging isang nawawalang naglalakbay tungo sa pagiging isang hindi sparsely na patay na lungsod. Ang mga nakaraang alaala ng malamig na pasko ay naka-imbak sa kanilang mga isipan, ngunit walang sinumang mag-aakalang ito ay magiging totoo sa pamamagitan ng isang kasalukuyang daigdig na nag-iiwan ngayon.

Sa kabila ng mapang-akit na mga kuwento at hindi maiwasang simpatya, ang artikulong ito ay nagpapakita din ng isang kilusan ng pag-asa. Ipinapahayag nito ang mga natatanging diskurso, ibinabahagi ang kanilang mga paghihirap, ngunit nagbibigay-daan sa puwersa ng pagsasama-sama upang mabigyan ng lakas ang mga nasa paligid. Sa pamamagitan ng pagkakaroon ng tinig, malinaw na nasusuhayan na ang pagtindig sa kawalan ay hindi lamang isang pisikal na pakikibaka, kundi isang malakas na pagsasama-sama na nagiging buhay ang mga kuwento ng mga tumatangkilik.

Sa huling talata ng artikulo, ipinapaalala sa mga mambabasa na ang mga kuwento ng mga taong nagugutom sa mga bangketa ng San Diego ay hindi dapat kalimutan. Ang pagbibigay ng suporta at pagkakataon upang matugunan ang kanilang mga pangangailangan ay isang hamon na kailangang harapin ng buong lipunan. Sa huli, ang mga nabibilang sa Sidewalk Sitters ng San Diego ay nais lamang mabuhay, magmahal, at magkaroon ng kanilang sariling lugar sa mundo na makakatakas sa malupit at malamig na anino ng mundo.